Serie ubraniowe (spódnice, garnitury, ubrania żałobne, sukienki ślubne, akcesoria komunijne i do chrztu) pojawiają się w twórczości Jadwigi Sawickiej jako fotografie, przedmioty i obrazy. W każdym z tych mediów uderzające jest wrażenie emocjonalnego wychłodzenia, oddalenia, samotności. Pojedynczo przedstawiane ubrania porządkują chaos małych ludzkich egzystencji w zamrożonych formach, przygotowanych dla obydwu płci i dla kolejnych faz ludzkiego życia – dzieciństwa, wieku dojrzałego, końca. W malarstwie Sawicka posługuje się techniką szorstkiej, suchej farby nakładanej na gładkie, fabrycznie gruntowane tła. Nie ma tu śladu jakiejkolwiek piktorialnej kokieterii.