Obserwator jest przykładem dzieła „nieartystycznego” w rozumieniu praktyki Pawła Althamera. Zwyczajne odbitki w formacie pocztówki z atelier Kodaka dokumentują realizację zlecenia akcji promocyjnej, którą autor wykonał dla dziennika „Obserwator”, pisma wydawanego efemerycznie w Warszawie w 1992 roku. Na tle ogrodzenia, zasłaniającego zdewastowany hotel Bristol przy Krakowskim Przedmieściu, Althamer posadził czterech bezdomnych. Zostali wynajęci, aby tkwić w ruchliwym przejściu z logo gazety na piersi. Tym samym „niewidzialni” w przestrzeni publicznej kloszardzi stali się jej protagonistami, z pasywnych ofiar społecznego wykluczenia przeobrazili się w aktywne podmioty ulicznej sceny – jej „obserwatorów”. Figura „obserwatora” to alter ego Althamera, który poprzez swoje działanie dał udział bezdomnym w swoim procesie twórczym, określonym przeze mnie jako „bycie przytomnym światu”. Fotografie, oprócz społeczno-konceptualnego oraz dokumentalnego aspektu (tak wyglądało Krakowskie Przedmieście w tym miejscu w 1992 roku), mają też nieoczekiwany wymiar estetyczny – obłażąca z zielonej farby ściana ze strzępkami pozrywanych plakatów tworzy piękny, ekspresyjny uliczny obraz.